Yanık Atlas

BU KİTABI OKUDUKTAN SONRA YOK ET !

Gök kubbe sayfalar ağlamaya başladığında kurdeşenler döken kardeşimle yıldızları seyretmek için dışarıdaydık. Midemize bir şey girmediğinden gözlerimizle besleniyorduk artık. Sağanak bir dakika bile sürmedi. Bazı sayfalar süzülürken kollarımızı birer jilet gibi kesti. Kimileri terli bedenlerimize yapıştı. Sayfalarda yazanlara uzun süre bakamadık. Her şey fazla gerçekti. Daha da gerçek bir şeye işaret ediyordu. Rüzgârın alıp götürmediği, yarık toprağa karışmayan, mürekkep göletine batmayan her sayfayı topladık. Yırttık. Çiğnedik. Yuttuk. Yaktık. Sayfalar hafızalar evveldir midemize giren, bizi ısıtan yegâne şey oldu. Yıldızları seyretmeye devam ettik. Yıldızlar kaydı, yeniden dizildi ve en sonunda bir görüntü meydana getirdi. Kardeşime baktım. Ağlıyordu.
En son ne zaman su görmüştüm acaba?